We gingen voor klassiek Chinees ballet. En voor Lulu Wang (1960), de van oorsprong Chinese schrijfster die sinds 1986 in Nederland woont. Het Parktheater in Eindhoven beloofde een speciale Chinese avond, ingeleid door Lulu en samengesteld door het Nederlandse dansgezelschap Groundbreakers. Die kenden we nog niet. Voorstellingen van de Groundbreakers staan bekend om hun verhalende, bijna filmische en theatertaal waarbij emoties in de dans sterk voelbaar zijn. Dat klonk goed. We zagen De Kraaiman, een hedendaagse choreografie die een van de bekende verhalen van de zeventiende-eeuwse schrijver Pu Songling tot leven wekt. Spectaculaire live animaties en dansers uit China en Nederland nemen u meer in een hallucinerende wereld die geregeerd wordt door onsterfelijke vogels en goden. Het schuurde zo, dat het nog pijn doet. De muziek, het onmogelijk kunnen volgen van het verhaal (oh, hier sterft het kind… of toch niet?). Krachtig gedanst, dat wel. Eindconclusie: we snappen niet dat er zoveel overspel wordt gespeeld als het zo depressief maakt en pijn doet. Dat we toch gelouterd naar huis gingen, was omdat het tweede stuk De Borduurster van Wuxi Performing Arts Group al onze verwachtingen waar maakte. Het verhaal over het meisje Xiu Niang dat vecht voor de vrijheid van de vrouw werd prachtig sereen gebracht. Nagenietend is de conclusie dat het een hele goede avond was. Kunst hoort te schuren. Het schudt je wakker. Verwachtingen mogen natuurlijk, maar misschien hebben we wel meer genoten omdat we zijn getrakteerd op iets heel anders, out of our comfort zone, een voorstelling waar we niet voor zouden hebben gekozen.
