Leren van het leven
Het onderwijs heeft mijn nieuwsgierigheid niet kunnen beknotten maar helaas ook niet aangewakkerd. Na vier jaar vwo had ik het wel gezien. Er waren veel te veel dingen buiten school te ontdekken die met nog twee jaar havo prima waren te combineren. Er moest tijd zijn voor mijn vioollessen, voor mijn freelance werk bij het plaatselijke huis-aan-huisblad, mijn bijbaantjes en het ontdekken van de geneugtes van het leven.
Uit deze tijd stamt de levenstigste herinnering aan de ruimte voor zelfontplooiing die mijn ouders boden. De boomers stelden eigenlijk alleen de vraag of ik het zeker wist. En dat wist ik. Vol interesses en met een grote haast raasde ik door mijn jeugd, ontwikkelde gaandeweg een praktische instelling en no-nonsense mentaliteit en behield (!) mijn nieuwsgierigheid.
Een leven lang leren
Ik wilde dagbladjournalist worden. Natuurlijk kwam ik er snel achter dat voor het verwezenlijken van mijn dromen meer nodig was dan enthousiasme en vertrouwen in jezelf. Een van de dagbladen waar ik solliciteerde, reageerde met het advies in elk geval wat meer (levens)ervaring op te doen. Praktisch ingesteld als ik was, begon ik als ‘aankomend bureauredacteur’ in de vakbladjournalistiek en koos ik voor scholing die er voor mij toe deed en mij verder kon brengen. Dat laatste doe ik nog steeds.
Wederzijds begrip
Ik regelde, plande, redigeerde en schreef. Tot het ging kriebelen. Er moest toch meer te doen zijn met die trouwe vakbladlezers? De tijd bleek er rijp voor en ik mocht een concept ontwikkelen en promoten voor vak-reizen. Dat bleef niet onopgemerkt: ik kreeg een baan aangeboden bij een startend communicatieadviesbureau dat dezelfde doelgroepen ging bedienen.
Ik maakte de overstap en verlegde de focus van mijn deskundigheidsbevordering van taal en schrijven naar de PR. De oude definitie van public relations indachtig, wijd ik vanaf toen al mijn aandacht aan ‘het stelselmatig bevorderen van het wederzijds begrip tussen een organisatie en haar publieksgroepen’.
Het juiste water vinden
Het bleef niet bij opdrachtgevers in de groene sector. Toen ik werd benaderd door een prestigieus communicatieadviesbureau vergrootte mijn speelveld zich. Ik kreeg en haalde uitdagende en uiteenlopende opdrachten binnen: van de promotie van een hondensnackautomaat van Mars tot het adviseren van een groep ondernemers die in Flevoland de eerste luchtschepenfabriek van Nederland wilde starten.
In de ongeveer drie jaar dat ik bij dit bureau werkte, leerde ik twee belangrijke dingen. Als ik ooit zelf zou gaan ondernemen, zou ik het anders doen. Meer transparant, met meer aandacht voor de mens, minder hiërarchisch. En het tweede: samenwerken met creatieve mensen die buiten de lijntjes durven kleuren, maakt mij heel gelukkig. Als ik een vis was geweest, had ik mijn water gevonden.
Ertoe doen
De vrijheid riep en de omstandigheden waren gunstig: ik begon voor mijzelf. Het was een vliegende start. In goed overleg met de ex-werkgever kon ik doorgaan met wat ik nog steeds de mooiste opdracht van mijn leven noem: Het Gebaar, een overheidsproject voor de Indische gemeenschap. Het Gebaar gaf de belangstelling voor het voormalig Nederlands-Indië een nieuwe impuls.
Vervolgens kon ik mijn opgedane kennis en netwerk inzetten als kwartiermaker van het vierde Nederlandse oorlogsherinneringscentrum: Indisch Herinneringscentrum Bronbeek (nu Museum Sophiahof). De Indische trajecten fungeerden als springplank naar diverse opdrachten in de cultuur: van vroeger, van nu en voor de toekomst. De laatste jaren zet ik mijn kennis en kunde vooral in bij projecten in cultuureducatie, welzijn en zorg.
Creativiteit is onuitputtelijk. Hoe meer je het gebruikt, hoe meer je ervan krijgt.
Maya Angelou
Creativiteit is de sleutel
Creativiteit loopt als een rode draad door mijn werk en leven. Vanaf het prille begin in de groene sector waar ondernemers voorop liepen met robotisering en later bij alle mooie projecten in de kunst en cultuur. Vandaag de dag is het belang van creativiteit duidelijker dan ooit. In de snel veranderende maatschappij staat de maatschappij de komende jaren flinke uitdagingen te wachten. Creativiteit is een van de vaardigheden die ieder van ons kan helpen oplossingen te vinden voor tal van wicked problems. Dus aandacht voor verbeeldingskracht en creativiteit is na school minstens zo belangrijk als tijdens de school- en studiejaren.
Creativiteit zetelt in onze rechterhersenhelft, de helft die ik train met schrijven. Voor en met mijn opdrachtgevers schrijf ik strategische teksten die bijdragen aan hun bestaansrecht, in mijn vrije tijd maak ik mijn eigen verhalen. Na een tragische gebeurtenis in 2014 besloot ik dat het de juiste tijd was ruimte te geven aan de grootste passie van mijn leven: fictie schrijven. Ik begon aan de Schrijversvakschool, publiceerde met medestudenten 'Creativiteit gebundeld' met onze korte verhalen en richtte met een aantal gelijkgestemden de Living Writers Society op. Onze plannen zijn groot, we laten onze verbeelding spreken en creëren. Zij inspireren mij. Zoals ik ook anderen hoop te inspireren!
Ilonka de Ridder-Lebon, maart 2021
